Цэнгэл зүүн гараа Халиунаагийн мөрөн дээгүүр давуулан сул тавьснаа, нэгийг сануулах мэт зөөлхөн, сулхан базав. Сэтгэл нь хэт үймэрсэн, магадгүй дээд цэгтээ тултал туйлдсан сэтгэл нь зовиуртайгаар шимширч байснаас тэр үү Халиунаа өөрийн эрхгүй түүний энгэрийг түшин мэгшлээ… Үнэнийг хэлэхэд Цэнгэл энэ л мөчийг олон жил хүлээсэн мэт санагдсан учраас өөрийн эрхгүй тонгойн, цээжийг нь түшин мэгших бүсгүйн шанх руу нь сул асгарсан үсийг чихнийх нь араар оруулсанаа… гэм зэмгүйхэн ягаарах хэлбэр сайтай чихийг нь хараад биеэ барьж чадсангүй… чихнийх нь омгийг уруулаараа зөөлөн энхрийлэн үнссэнээ… цаашлан арай чанга, тэгснээ… бүр энхрийлэн шимэв….

Сэтгэл нь хоосрон мэгшиж байсан бүсгүйн зүрх нэг л зөөлөрч, магадгүй дүүрээд ирсэн мэт мэдрэмж төрөн, өөрийн эрхгүй бүх биеэ чангалсанаа, сулруулахыг нь мэдэрсэн Цэнгэл ёстой л баланд шунасан уруулын галзуу дайралтыг үзүүлэх шиг болов… Цэнгэлийн түрэмгий үнсэлтэд Халиунаа биеэ сул орхин, гарыг нь налан гэдийсэн нь яг үнэндээ Цэнгэлийн дуу хоолойны энхрийд биш зүгээр л хажуу тийшээ унаж байсан юм шиг түүний гарыг дэрлэн чимээгүйхэн өөрийгөө тавиад өгчихөв…
Цэнгэлийн цамцнаас эр хүний тэр гэхийн аргагүй үнэр үнэртэж, сэтгэлийг нь улам сэмлэнэ. “За, битгий уйл л даа, тайвшир” гэх болов уу хэмээн хүлээсэн Халиунаагийн хүсэлт талаар болсноор барахгүй харин ч бүр

“Уйл, уйл. Сайн уйлаад ав. Дотор чинь онгойж мэднэ” гэж хачин энгийн хэлсэн Цэнгэлийн энгэрт Халиунаа улам бүр шигдэн, халуухан хүчтэй үнсэлтэд нь мансууран, сул асгарах нулимсыг нь ч үл тоон хүч түрэмгийлэн озох Цэнгэлийн уруулыг нь нэг л мэдэхэд амандаа амтагдах гашуун нулимстай холин зөөлөн хүч муутайхан, нэг л итгэлгүйгээр үнсэн хариулж эхэлсэн байлаа.
Цэнгэл түр амсхийхээр шийд¬сэн бололтой үнсэлтээ зогсоон, салахгүй гэж байгаа мэт цээжинд нь шигдэх Халиунааг өөрөөсөө хөндийрүүлэн, нулимсанд халтарт¬сан ч эрч хүчтэй уруулын шидэнд олзлогдсон талимаарсан харцыг нь олж харах гэсэн бололтой хагас минут хэртэй тогтоон харав… Тэгсэнээ эмэгтэй хүний гар шиг цэвэрхэн хуруугаараа Халиунаагийн сул урсах нулимсыг арчин эхлээд духан дээр, дараа нь нүдэн дээр, тэгснээ хацар, хүзүү, хөхөн дээр нь зөөлхөн үнсэн, уруулаараа энхийлэн, эрвэлзүүлж эхлэв…

Нэг мэдсэн чинь Халиунаа хамаг биеэрээ хярсан туулай адил хумигдан биерхүү Цэнгэлийн бахим тэврэлтэд чанга гэгч нь тэврүүлсэн байв. Яг юу болоод байгааг сэхээрэх сөхөө
түүнд байсангүй. Цэнгэлийн түрэмгий үнсэлтэд мансуурсан Халиунаагийн хувцас нь улам бүр нимгэрч, хөхөвчөө өөр цээж халхлах зүйлгүй нүцгэрсэн учраас Цэнгэл ёстой л дураараа дургих гэгч болон уруул ам, хүзүү хоолой, хэнхдэг цээж гээд дуртай газраа үнссээр, хүүхэд хөхүүлж эвдэрч зөөлрөөгүй ягааран бөртийх хөхнийх нь толгойг уруулаараа зөөлөн имэрч, үл мэдэх сорон хөхөв… Хүсэл хясал, ичгүүр, тунирхал, түрэмгий үнсэлт, боломжийг ашигласан залуугийн сэрэл…. гэнэт Халиунааг айлгах шиг болж ухасхийн босох гэсэн боловч, бүх зүйл хожимдсон байв…
Хагас минутын дараа энэ бүхэн Халиунаад харин ч аятайхан мэт мэдрэмж төрүүлэх болж, нулимс нь сул асгарах нүдээ ч нээсэнгүй аньсан хэвээрээ уруулыг нь тосон авч, аманд нь хүч түрэн орж ирэх Цэнгэлийн хэлийг шимэхэд Цэнгэл биеэ барьж бүрэн чадахаа байсан бололтой хормын зуур өөрийгөө болоод Халиунааг бүрэн нүцгэлчихэв…
Хоригийн дээсийг давахад ямар ч саадгүй болсон байлаа. Халиунаагийн араар тэвэрсэн Цэнгэлийн нэг гар түүний сууж байсан суудлыг арагш буулгаж, ганцхан өндөсхийснээ Халиунаагийн дээр бүхэл биеэрээ гараад ирэв…
Зэрвэсхэн нээсэн Халиунаагийн нүдний үзүүрт, Цэнгэлийн хязгааргүй их тачаалдаа согтуурхан толгой нь хүрэнтэж, мэнчийсэн бахим эрхтэн тохуутай нь аргагүй савчих зуур тэрбээр чимээгүйхэн санаа алдсанаа нүдээ тас анин, уруулыг нь юу ч үлдээхгүй хэмээн хичээх мэт шуналтайгаар сорон шимэх Цэнгэлийн мөрөөр нь тэвэрч, биеэ сул тавив…
…Хамаг яс заадлаараа салж, янгинан үйрч байх шиг болж, байдаг чадлаараа Цэнгэлийг тийрч, чарламаар байвч Халиу-наатай урьд өмнө нь хэзээ ч таарч байгаагүй эзэрхийлэн түрэмгийлэх эрч хүч, хүчтэй ширүүн авир, янаглалын дор өөрийн эрхгүй хүчин мөхөсдөж, нөгөө талаараа нэг л таатай мэдрэмж бүх биеэр тархахад чимээгүйхэн гиншихээс өөрийг хийж чадахаасаа нэгэнт өнгөрсөн байлаа. Тархи уруу ч юмуу, зүрх руу ч юмуу нэгэн
хачин ад зэтгэрийн урсгал харваж, тэр чигээрээ тэсрэх нь үү дээ гэлтэй болсноо гэнэтхэн юуг ч юм алдаад асгачих болж хамаг бие нь сулбайн суларсан Халиунааг Цэнгэл өөрийнхөө дээр гарахыг хүсээд татгалзахын аргагүй өнөө л үнсэлтээ илгээв.
Халиунаа анх удаа эр хүний дээр гарах байрлалд сонгогдсон болохоор тэр үү эсвэл дөнгөж сая хамаг биеэ сул хаян тавирсан болохоор ч тэр үү нэг л итгэл муутай, эв дүйгүй хөдөлж байв. 10 орчим секундын дараа Цэнгэл түүний өгзөг дундуур тас хийтэл алгадахад ингэнэ хэмээн огт бодоогүй Халиунаа бондгосхийн цочиж, огло харайн ухасхийснээ Цэнгэлийн дээрээс босох гэсэн боловч чивчирч чангарсан эрхтэн нь тийм ч амар салах дургүй байснаас хэд хэдэн удаа хүчтэй хөдөлсөнөө Цэнгэлийн дээр чимээгүйхэн унахтай зэрэгцэн Цэнгэл өмнөөс нь тосгуулан хүчтэй хэд бүлээд Халиунаагийн амьсгалыг боогдтол нь чанга тэврэн чимээгүй болов…
Машины цонх битүү цан болж, цээж нь оволзон амьсгаадах Цэнгэлийн амьсгалаас өөр чимээ¬гүй, нам жим орчин ноёлно… Халиунаа хөдлөх бүү хэл дуугарах ч тэнхэлгүй болсон бололтой, бараг амьсгалж байгаа юм болов уу гэж бодмоор чимээгүй болсон байв. Орчин тойронд чив чимээгүй ноёлох болоод хэсэг хугацаа өнгөрсөний дараа Цэнгэл Халиунааг үргэлжлүүлэн зөөлөн, зөөлөн үнсч, сул үлдсэн баруун гараараа нурууг нь төөлөх мэт тэмтэрч, тэгснээ хумсны үзүүрээрээ зөөлөн зөөлөн маажих аж…
… Энэ бүгд хэдий тааламжтай ч гэлээ Халиунаа гэнэтийн, бас төлөвлөгөөгүй харьцаанаасаа ихэд ичин, нүдээ нээж, нэг ч удаа түүний нүүр рүү харж чадсангүй. Харин ч нуугдах мэт нүдээ улам анин, мэдэгдэх төдий зөөлхөн амьсгалах бөгөөд хий дэмий л хэнд ч юм гомдсон гомдлын зураа хоолойг хорсгон дээшээ огшсоор хоёр нүдний аньсагаар урсч эхэллээ…
Цэнгэл “надад гомдоогүй биз дээ. Уг нь би хүн далимдуулах дургүй хүн. Гэтэл энэ удаа үнэхээр биеэ барьж чадсангүй…” хэмээн шивнэснээ, “даарахаасаа өмнө хувцсаа өмсөх үү” хэмээлээ…

www.miss.mn